اتلیه کودک روناک

بچه‌ها مدتها قبل از پاگذاشتن به دوران بزرگسالی فشار روانی را تجربه می‏کنند. برخی کودکان مجبورند با مشکلاتی چون کشمکش‌های خانوادگی، طلاق، تغییرات دائمی مدرسه، همسایه‌ها، توافقات مراقبت از کودک، فشار گروههای هم‌سال و بعضی وقت‌ها حتی با خشونت در خانواده یا جامعه‌شان دست و پنجه نرم کنند.

بیشتر والدین کودکان نوپا آرزو می کنند که کودکشان بتواند تنهایی خودش را سرگرم کند. این خواسته والدین منطقی است، چون کودکنوپا می تواند اسباب بازی ها را بر دارد، با آن ها بازی کند، دنبال توپ بدود و کتاب ورق بزند. نوپاها آموخته اند که می توانند خودشان کارهایی انجام دهند و اتفاقاً اغلب هم در انجام کارها توسط خودشان پافشاری و سماجت به خرج می دهند.

با این همه یک بچه یک ساله همچنان دوست دارد دور و بر والدینش بچرخد، ما می توانیم به او کمک کنیم که بیاموزد چگونه خود را سرگرم کند. جین فوی، متخصص کودکان در کارولینای شمالی می گوید: "کودکان نوپا اصولاً نمی توانند برای مدت طولانی به تنهایی بازی کنند". طولانی ترین زمانی که می توانید از یک بچه یک ساله انتظار داشته باشید به تنهایی بازی کند چیزی حدود پانزده دقیقه است، دادن چنین فرصتی به کودککاری است که به انجام دادنش می ارزد، این کار تنها به این دلیل نیست که شما فرصت داشته باشید شام را آماده کنید یا اتاق را جارو و گردگیری کنید. دکتر اسکالار متخصص رشد در مرکز مطالعات رشد و یادگیری دانشگاه کارولینای شمالی در این باره می گوید:"تنها بازی کردن، تقویت کننده استقلال، اعتماد به نفس، خلاقیت، و مهارت های زبانی است. اغلب می بینیم که یک کودکپانزده ماهه موقعی که تنها بازی می کند با خود چیزهایی زمزمه می کند، چنین بازی هایی پایه و اساس رشد مهارت های زبانی هستند.

"دکتر اسکالار می گوید:" قابلیت بچه ها برای تنها بازی کردن به حال و وضعیت آن ها هم بستگی دارد، اگر بچه گرسنه، خسته یا مریض باشد کمتر به تنها بازی کردن رغبت خواهد داشت. علاوه براین شما از یک نوپای کمی بزرگ تر هم نمی توانید انتظار داشته باشید که مدت طولانی تری تنها بازی کند." دکتر فوی معتقد است: "یک کودکبیست و دوماهه که از نظر شناختی و زبانی قابلیت های بیشتری از کودکیک ساله یا پانزده ماهه دارد تمایل روز افزونی برای کسب استقلال در خود می بیند، بنابراین بیش از پیش دوست دارد با شکستن حد و مرزهایی که شما وضع کرده اید آن ها را و شما را امتحان کند و بنابراین این نیاز بیشتری به نظارت و توجه مداوم و از نزدیک دارد".

برای افزایش ظرفیت کودکتان در تنها بازی کردن، چهار کلمه را به خاطر بسپارید:" علاقه،ایجاد عادت، سازماندهی، و جهت دهی".اول سعی کنید کودکتان را به فعالیتی مشغول کنید که به آن واقعاً علاقه دارد، اگر از نظر شما کمی شلوغ کاری اشکالی ندارد به او اجازه دهید اگر دوست دارد لیوان ها و قاشق ها را جابه جا کند یا لباس ها را از کشوی کمد بیرون بکشد. ژولیت که یک پسر پانزده ماهه دارد دو کشوی پایین کابینت آشپزخانه را پر از بطری، قاشق و پیمانه های پلاستیکی کرده تا هنگامی که او مشغول درست کردن شام است، پسرش با آن ها مشغول بازی شود و کاری به کار او نداشته باشد.

بنابراین می بینیم که چه طور سرگرم کردن بچه به کار مورد علاقه اش می تواند او را به سمت تنها بازی کردن سوق بدهد.چنان که گفتیم دومین نکته ای که باید به ذهن بسپارید "ایجاد عادت" است. وقتی کودکشما کاملاً مشغول بازی شد، به آرامی کمی دور شوید یا یک مجله به دست بگیرید. وقتی او اسباب بازی به سمت شما می اندازد تا شما را به بازی بکشاند، به راحتی اسباب بازی را به خودش برگردانید و جمله کوتاهی درباره بازیش بگویید و لبخند بزنید. طی روزها و هفته های بعد بتدریج و آرام آرام سعی کنید فاصله فیزیکی و ذهنی خود را از او بیشتر کنید و بیشتر پی کار خودتان باشید، اما هرگز کودکتان را بدون مراقبت رها نکنید. دقت داشته باشید در محلی که کودکمشغول بازی است شئ یا موقعیتی وجود نداشته باشد که امنیت و سلامت کودکرا به خطر بیندازد.

کودکیک ساله در کی از خطر ندارد. نکته دیگری که در این مورد برشمردیم " سازماندهی " فعالیت کودکبود. پر کردن اطراف کودکاز اسباب بازی های جورواجوری که دوست شان دارد منجر به دستپاچگی و گیج شدن او می شود. به جای این کار، هر بار تنها یک اسباب بازی در اختیار او بگذارید و به نوبت اسباب بازی ها را عوض کنید. تری می گوید:"من وقتی می خواهم کتابی بخوانم یا حساب خریدهای روزانه ام را بکنم؛ از همین روش استفاده می کنم، کتابم را به اتاق فرزندم می برم و آن جا اول عروسک پشمالویش را به او می دهم، بعد از چند دقیقه توپ را و بعد از مدتی دو تا کتاب در اختیارش می گذارم، به این ترتیب او مرتب مشغول بازی است و با هر اسباب بازی به نوبت حسابی بازی می کند و سرگرم می شود، و من هم به کارم می رسم."

یک کودکیک ساله نیاز به جهت دهی دارد، از این رو وقتی احساس می کنید کودکتان آرام آرام علاقه اش را به بازی با یک اسباب بازی از دست می دهد، با پرسیدن یک سؤال دوباره او را تحریک کنید. مثلاً وقتی کودکتان مشغول بازی با بلوک هایش است، در حین این که مشغول کار خودتان هستید بدون این که مستقیماً وارد بازی با او شوید، با او صحبت کنید. مثلاً می توانید بگویید:" عجب! تو سه تا مکعب رو روی هم گذاشتی. می تونی یکی دیگه هم بهشون اضافه کنی؟"سعی کنید برنامه تنها بازی کردن بخشی از برنامه روزانه بچه باشد. کلر لرنر، متخصص رشد کودکان در واشینگتن می گوید:"

کلید تقویت توانایی تنها بازی کردن در بچه ها این است که با افزایش تدریجی زمان تنها بازی کردن، او را به این کار عادت دهید." البته ممکن است اولین تلاش های شما برای وادار کردن کودکبه تنها بازی کردن بیش از چند دقیقه نتیجه ندهد و کودکپس از دقایقی کوتاه داد و فریاد راه بیندازد و شما را بطلبد، در این هنگام سعی کنید سریع به او پاسخ ندهید، به او فرصتی بدهید تا خودش با مسأله کنار بیاید. یک زمان مناسب برای ایجاد عادت تنها بازی کردن، بعد از حمام یا ناهار است، این زمانی است که کودکراضی و خشنود به نظر می رسد. زمان هایی که خودتان خسته هستید برای این کار انتخاب نکنید. دکتر فوی می گوید:" خستگی و تنشی که شما در درونتان احساس می کنید ممکن است در رفتار کودکتان منعکس شود.

در ضمن به خاطر بسپارید که این فرایند همیشه با یک الگو و با یک کیفیت ثابت نخواهد بود. کودکی که یک روز خیلی خوب خودش را به تنهایی سرگرم می کند، روز بعد ممکن است کاملاً از این کار امتناع کند، اما شما باید تلاش کنید که فرصت های لازم را برای او فراهم کنید تا تنها بازی کردن را به مرور بیاموزد. پیش از این که شما فکرش را بکنید خواهید دید که توانسته اید پانزده دقیقه تمام به حال خودتان باشید و کودککاری به شما نداشته و شادمانه خود را در دنیای بازی غرق کرده است!

بچه‌ها مدتها قبل از پاگذاشتن به دوران بزرگسالی فشار روانی را تجربه می‏کنند. برخی کودکان مجبورند با مشکلاتی چون کشمکش‌های خانوادگی، طلاق، تغییرات دائمی مدرسه، همسایه‌ها، توافقات مراقبت از کودک، فشار گروههای هم‌سال و بعضی وقت‌ها حتی با خشونت در خانواده یا جامعه‌شان دست و پنجه نرم کنند.

بیشتر والدین کودکان نوپا آرزو می کنند که کودکشان بتواند تنهایی خودش را سرگرم کند. این خواسته والدین منطقی است، چون کودکنوپا می تواند اسباب بازی ها را بر دارد، با آن ها بازی کند، دنبال توپ بدود و کتاب ورق بزند. نوپاها آموخته اند که می توانند خودشان کارهایی انجام دهند و اتفاقاً اغلب هم در انجام کارها توسط خودشان پافشاری و سماجت به خرج می دهند.

با این همه یک بچه یک ساله همچنان دوست دارد دور و بر والدینش بچرخد، ما می توانیم به او کمک کنیم که بیاموزد چگونه خود را سرگرم کند. جین فوی، متخصص کودکان در کارولینای شمالی می گوید: "کودکان نوپا اصولاً نمی توانند برای مدت طولانی به تنهایی بازی کنند". طولانی ترین زمانی که می توانید از یک بچه یک ساله انتظار داشته باشید به تنهایی بازی کند چیزی حدود پانزده دقیقه است، دادن چنین فرصتی به کودککاری است که به انجام دادنش می ارزد، این کار تنها به این دلیل نیست که شما فرصت داشته باشید شام را آماده کنید یا اتاق را جارو و گردگیری کنید. دکتر اسکالار متخصص رشد در مرکز مطالعات رشد و یادگیری دانشگاه کارولینای شمالی در این باره می گوید:"تنها بازی کردن، تقویت کننده استقلال، اعتماد به نفس، خلاقیت، و مهارت های زبانی است. اغلب می بینیم که یک کودکپانزده ماهه موقعی که تنها بازی می کند با خود چیزهایی زمزمه می کند، چنین بازی هایی پایه و اساس رشد مهارت های زبانی هستند.

"دکتر اسکالار می گوید:" قابلیت بچه ها برای تنها بازی کردن به حال و وضعیت آن ها هم بستگی دارد، اگر بچه گرسنه، خسته یا مریض باشد کمتر به تنها بازی کردن رغبت خواهد داشت. علاوه براین شما از یک نوپای کمی بزرگ تر هم نمی توانید انتظار داشته باشید که مدت طولانی تری تنها بازی کند." دکتر فوی معتقد است: "یک کودکبیست و دوماهه که از نظر شناختی و زبانی قابلیت های بیشتری از کودکیک ساله یا پانزده ماهه دارد تمایل روز افزونی برای کسب استقلال در خود می بیند، بنابراین بیش از پیش دوست دارد با شکستن حد و مرزهایی که شما وضع کرده اید آن ها را و شما را امتحان کند و بنابراین این نیاز بیشتری به نظارت و توجه مداوم و از نزدیک دارد".

برای افزایش ظرفیت کودکتان در تنها بازی کردن، چهار کلمه را به خاطر بسپارید:" علاقه،ایجاد عادت، سازماندهی، و جهت دهی".اول سعی کنید کودکتان را به فعالیتی مشغول کنید که به آن واقعاً علاقه دارد، اگر از نظر شما کمی شلوغ کاری اشکالی ندارد به او اجازه دهید اگر دوست دارد لیوان ها و قاشق ها را جابه جا کند یا لباس ها را از کشوی کمد بیرون بکشد. ژولیت که یک پسر پانزده ماهه دارد دو کشوی پایین کابینت آشپزخانه را پر از بطری، قاشق و پیمانه های پلاستیکی کرده تا هنگامی که او مشغول درست کردن شام است، پسرش با آن ها مشغول بازی شود و کاری به کار او نداشته باشد.

بنابراین می بینیم که چه طور سرگرم کردن بچه به کار مورد علاقه اش می تواند او را به سمت تنها بازی کردن سوق بدهد.چنان که گفتیم دومین نکته ای که باید به ذهن بسپارید "ایجاد عادت" است. وقتی کودکشما کاملاً مشغول بازی شد، به آرامی کمی دور شوید یا یک مجله به دست بگیرید. وقتی او اسباب بازی به سمت شما می اندازد تا شما را به بازی بکشاند، به راحتی اسباب بازی را به خودش برگردانید و جمله کوتاهی درباره بازیش بگویید و لبخند بزنید. طی روزها و هفته های بعد بتدریج و آرام آرام سعی کنید فاصله فیزیکی و ذهنی خود را از او بیشتر کنید و بیشتر پی کار خودتان باشید، اما هرگز کودکتان را بدون مراقبت رها نکنید. دقت داشته باشید در محلی که کودکمشغول بازی است شئ یا موقعیتی وجود نداشته باشد که امنیت و سلامت کودکرا به خطر بیندازد.

کودکیک ساله در کی از خطر ندارد. نکته دیگری که در این مورد برشمردیم " سازماندهی " فعالیت کودکبود. پر کردن اطراف کودکاز اسباب بازی های جورواجوری که دوست شان دارد منجر به دستپاچگی و گیج شدن او می شود. به جای این کار، هر بار تنها یک اسباب بازی در اختیار او بگذارید و به نوبت اسباب بازی ها را عوض کنید. تری می گوید:"من وقتی می خواهم کتابی بخوانم یا حساب خریدهای روزانه ام را بکنم؛ از همین روش استفاده می کنم، کتابم را به اتاق فرزندم می برم و آن جا اول عروسک پشمالویش را به او می دهم، بعد از چند دقیقه توپ را و بعد از مدتی دو تا کتاب در اختیارش می گذارم، به این ترتیب او مرتب مشغول بازی است و با هر اسباب بازی به نوبت حسابی بازی می کند و سرگرم می شود، و من هم به کارم می رسم."

یک کودکیک ساله نیاز به جهت دهی دارد، از این رو وقتی احساس می کنید کودکتان آرام آرام علاقه اش را به بازی با یک اسباب بازی از دست می دهد، با پرسیدن یک سؤال دوباره او را تحریک کنید. مثلاً وقتی کودکتان مشغول بازی با بلوک هایش است، در حین این که مشغول کار خودتان هستید بدون این که مستقیماً وارد بازی با او شوید، با او صحبت کنید. مثلاً می توانید بگویید:" عجب! تو سه تا مکعب رو روی هم گذاشتی. می تونی یکی دیگه هم بهشون اضافه کنی؟"سعی کنید برنامه تنها بازی کردن بخشی از برنامه روزانه بچه باشد. کلر لرنر، متخصص رشد کودکان در واشینگتن می گوید:"

کلید تقویت توانایی تنها بازی کردن در بچه ها این است که با افزایش تدریجی زمان تنها بازی کردن، او را به این کار عادت دهید." البته ممکن است اولین تلاش های شما برای وادار کردن کودکبه تنها بازی کردن بیش از چند دقیقه نتیجه ندهد و کودکپس از دقایقی کوتاه داد و فریاد راه بیندازد و شما را بطلبد، در این هنگام سعی کنید سریع به او پاسخ ندهید، به او فرصتی بدهید تا خودش با مسأله کنار بیاید. یک زمان مناسب برای ایجاد عادت تنها بازی کردن، بعد از حمام یا ناهار است، این زمانی است که کودکراضی و خشنود به نظر می رسد. زمان هایی که خودتان خسته هستید برای این کار انتخاب نکنید. دکتر فوی می گوید:" خستگی و تنشی که شما در درونتان احساس می کنید ممکن است در رفتار کودکتان منعکس شود.

در ضمن به خاطر بسپارید که این فرایند همیشه با یک الگو و با یک کیفیت ثابت نخواهد بود. کودکی که یک روز خیلی خوب خودش را به تنهایی سرگرم می کند، روز بعد ممکن است کاملاً از این کار امتناع کند، اما شما باید تلاش کنید که فرصت های لازم را برای او فراهم کنید تا تنها بازی کردن را به مرور بیاموزد. پیش از این که شما فکرش را بکنید خواهید دید که توانسته اید پانزده دقیقه تمام به حال خودتان باشید و کودککاری به شما نداشته و شادمانه خود را در دنیای بازی غرق کرده است!

مدیریت خشم، مهارتی است که هر نوع بچه ای از آن نفع می برد‎

فرقی نمی کند کودک شما درمواجهه با چیزی که باب میلش نیست به آرامی واکنش نشان دهد یا در بهترین حالت، مثل ترقه منفجر شود، مدیریت خشم، مهارتی است که هر نوع بچه ای از آن نفع می برد.

ما به عنوان والدین با کنترل احساسات خودمان در برابر طغیان های خشم مان، می توانیم اساس و شالوده ی فراگیری این مهارت مهم را برای فرزندان مان بنا کنیم. این بار که با کج خلقی ها و بهانه گیری های کودک نوپای تان و یا شانه بالا انداختن فرزند نوجوان تان روبرو شدید با بکار بردن یکی از عبارات زیر، بهترین قدم را به جلو بردارید:

نگویید : اینقدر همه چیز را پرت نکن!

بگویید: وقتی اسباب بازی هایت را پرت می کنی من فکر می کنم دوست نداری با آنها بازی کنی. آیا این طور است؟ این تکنیک گوینده/شنونده، برای کمک به ارتباط دهی احساسات به شیوه ای غیررودررویی است. این شیوه نه تنها مسیرهای گفتگو را باز نگه می دارد بلکه شما الگویی می شوید برای این که نشان دهید موقعیت پیش آمده از نگاه شما چگونه است، در نتیجه کودک شما فرصت این را پیدا می کند تا حادثه پیش آمده را مجددا از نگاه خودش و با زاویه ای دیگر بازبینی کند.

نگویید: بچه های خوب این کار را نمی کنند!

بگویید: لازم است چکار کنی تا برای بیرون رفتن آماده شوی؟ به بچه ها اجازه دهید به پروسه های تغییر و گزار در زندگی شان فکر کنند. این کمک می کند تا از جنگ و جدال دور بمانید.

بگویید: بچه های خوب و حتی بزرگ ترها هم گاهی عصبانی می شوند، اشکالی ندارد، این عصبانیت هم خواهد گذشت. بگذارید روراست باشیم. بچه های شما هرچقدر بزرگ تر شوند، با مشکلات بزرگ تری هم مواجه خواهند شد، و احساسات شدیدتری هم خواهند داشت. این که به آنها بگویید بچه های خوب یا کسی که بزرگ شده عصبانی نمی شود، خسته نمی شود یا مضطرب نمی شود واقعا دروغ است. همچنین باعث می شود بچه ها احساسات شان را سرکوب کنند و مانع جریانات احساسات شان به شیوه ای سالم شوند.

نگویید : عصبانی نشو!

بگویید: من هم گاهی عصبانی می شوم. بیا شعار جنگی مان را فریاد بزنیم تا خشم مان مهار شود. تحقیقی جدید نشان می دهد وقتی جسم مان آسیبی می بیند ودرد داریم، فریاد زدن واقعا می تواند در رساندن پیام درد به مغز اختلال ایجاد کند، یعنی دردمان کمتر شود. شاید فرزندتان هنگام عصبانیت دردی نداشته باشد اما دادوبیداد کردن می تواند انرژی خشم را به شیوه ای بازی گونه رها نماید. با فرزندتان یک شعارجنگی انتخاب کنید تا در چنین شرایطی با صدای بلند ازآن استفاده نمایید، مثلا : آزااااااااااااااااادی!

 برخورد با کودک پرخاشگر

والدین با کنترل احساسات خود در برابر خشم، این مهارت را به فرزندان آموزش می دهند

نگویید: جرأت نداری بزنی!

بگویید: اشکالی ندارد که عصبانی باشی، اما به تو اجازه نمی دهم به کسی آسیب بزنی. ما باید امنیت همدیگر را حفظ کنیم.این عبارت، این پیام جدی را می رساند که بروز عصبانیت ایرادی ندارد، اما واکنش فیزیکی ممنوع است. جداکردن این دو به کودک تان کمک می کند تا یاد بگیرد به همین شیوه رفتار کند.

نگویید: تو خیلی بدقلق و سرسخت شده ای!

بگویید: ای موضوع خیلی سخت و ناخوشایند است، می دانم؛ با هم حلش می کنیم. وقتی بچه ها سرسختی می کنند و کوتاه نمی آیند، خیلی همه است که دلیلش را بفهمیم. این عبارت، این ایده را تقویت می کند که شما هم درکنار او هستید نه مقابل او، و با هم طبق یک هدف پیش می روید.

نگویید: فهمیدم، باید در اتاقت تنها باشی!

بگویید: بیا از هم دور باشیم تا هردو آرام شویم. این عبارت، " تنها ماندن " را به " باهم بودن " بر می گرداند و اجازه می دهد به جای تنها ماندن، ارتباط دوباره ای برقرار شود.

نگویید: همین حالا دندان هایت را مسواک بزن!

بگویید: می خواهی اول دندان های عروسکت را مسواک بزنیم یا دندان های تو را؟ برای بچه های نوپا، کج خلقی و بهانه گیری شیوه ای برای کنترل کردن محیط شان است. شما با این عبارت به او حق انتخاب می دهید و در نتیجه احساس می کند تا حدودی کنترل دست اوست.

نگویید: شامت را بخور وگرنه گرسنه به رختخواب خواهی رفت!

بگویید: به نظرت چکار می توانیم بکنیم تا این غذا خوشمزه تر شود؟ این عبارت، مسئولیت پیداکردن راه حل را به دوش فرزندتان می گذارد.

نگویید: اتاقت نفرت انگیز است!

بچه های شما هرچقدر بزرگ تر شوند، با مشکلات بزرگ تری هم مواجه خواهند شد، و احساسات شدیدتری هم خواهند داشت. این که به آنها بگویید بچه های خوب یا کسی که بزرگ شده عصبانی نمی شود، خسته نمی شود یا مضطرب نمی شود واقعا دروغ است.

بگویید: به نظرت چطور است که همین الان باهم این قسمت کوچک از اتاقت را تمیز کنیم؟ من کمکت خواهم کرد. به جای متمرکز شدن بر کار سخت و ناخوشایند تمیز و مرتب کردن آن همه ریخت و پاش ، هدف را ساده سازی کنید، یعنی روی یک شروع ساده متمرکز شوید. شروع ساده ی یک کار سخت و نامطلوب می تواند نیرو و انگیزه ادامه ی آن را ایجاد کند.

نگویید: ما داریم میریم!

بگویید: لازم است چکار کنی تا برای بیرون رفتن آماده شوی؟ به بچه ها اجازه دهید به پروسه های تغییر و گزار در زندگی شان فکر کنند. این کمک می کند تا از جنگ و جدال دور بمانید و به آنها فرصت می دهد تا به مغزشان پیام دهند که درحال تغییر به سمت انجام فعالیت جدیدی هستند. همچنین وقتی قرار نیست واقعا بدون او خانه را ترک کنید، می توانید ادای این کار را درآورید.

نگویید: اینقدر ناله و نق نق نکن!

بگویید: یک بار دیگر با صدای عادی خودت حرفت را تکرار کن. گاهی بچه ها آه و ناله می کنند در حالی که خودشان هم نمی دانند چه می کنند. وقتی از آنها می خواهید حرف شان را مجددا با صدای عادی شان بگویند، به آنها یاد می دهید که " طرز " بیان شان اهمیت دارد.

نگویید: اینقدر شکایت نکن!

بگویید: من می فهمم چه می گویی. راه حلی داری؟این عبارت، مسئولیت را به فرزندتان محول می کند. این بار که فرزندتان بدون وقفه از مدرسه، شام، خواهروبرادرش، ... شکایت کرد، از او بخواهید فکرش را بکار بگیرد و راه حل ارائه دهد. به او یادآوری کنید هر راه حلی به ذهنش می رسد بگوید، فرقی نمی کند چه باشد.

مدیریت خشم، مهارتی است که هر نوع بچه ای از آن نفع می برد‎

فرقی نمی کند کودک شما درمواجهه با چیزی که باب میلش نیست به آرامی واکنش نشان دهد یا در بهترین حالت، مثل ترقه منفجر شود، مدیریت خشم، مهارتی است که هر نوع بچه ای از آن نفع می برد.

ما به عنوان والدین با کنترل احساسات خودمان در برابر طغیان های خشم مان، می توانیم اساس و شالوده ی فراگیری این مهارت مهم را برای فرزندان مان بنا کنیم. این بار که با کج خلقی ها و بهانه گیری های کودک نوپای تان و یا شانه بالا انداختن فرزند نوجوان تان روبرو شدید با بکار بردن یکی از عبارات زیر، بهترین قدم را به جلو بردارید:

نگویید : اینقدر همه چیز را پرت نکن!

بگویید: وقتی اسباب بازی هایت را پرت می کنی من فکر می کنم دوست نداری با آنها بازی کنی. آیا این طور است؟ این تکنیک گوینده/شنونده، برای کمک به ارتباط دهی احساسات به شیوه ای غیررودررویی است. این شیوه نه تنها مسیرهای گفتگو را باز نگه می دارد بلکه شما الگویی می شوید برای این که نشان دهید موقعیت پیش آمده از نگاه شما چگونه است، در نتیجه کودک شما فرصت این را پیدا می کند تا حادثه پیش آمده را مجددا از نگاه خودش و با زاویه ای دیگر بازبینی کند.

نگویید: بچه های خوب این کار را نمی کنند!

بگویید: لازم است چکار کنی تا برای بیرون رفتن آماده شوی؟ به بچه ها اجازه دهید به پروسه های تغییر و گزار در زندگی شان فکر کنند. این کمک می کند تا از جنگ و جدال دور بمانید.

بگویید: بچه های خوب و حتی بزرگ ترها هم گاهی عصبانی می شوند، اشکالی ندارد، این عصبانیت هم خواهد گذشت. بگذارید روراست باشیم. بچه های شما هرچقدر بزرگ تر شوند، با مشکلات بزرگ تری هم مواجه خواهند شد، و احساسات شدیدتری هم خواهند داشت. این که به آنها بگویید بچه های خوب یا کسی که بزرگ شده عصبانی نمی شود، خسته نمی شود یا مضطرب نمی شود واقعا دروغ است. همچنین باعث می شود بچه ها احساسات شان را سرکوب کنند و مانع جریانات احساسات شان به شیوه ای سالم شوند.

نگویید : عصبانی نشو!

بگویید: من هم گاهی عصبانی می شوم. بیا شعار جنگی مان را فریاد بزنیم تا خشم مان مهار شود. تحقیقی جدید نشان می دهد وقتی جسم مان آسیبی می بیند ودرد داریم، فریاد زدن واقعا می تواند در رساندن پیام درد به مغز اختلال ایجاد کند، یعنی دردمان کمتر شود. شاید فرزندتان هنگام عصبانیت دردی نداشته باشد اما دادوبیداد کردن می تواند انرژی خشم را به شیوه ای بازی گونه رها نماید. با فرزندتان یک شعارجنگی انتخاب کنید تا در چنین شرایطی با صدای بلند ازآن استفاده نمایید، مثلا : آزااااااااااااااااادی!

 برخورد با کودک پرخاشگر

والدین با کنترل احساسات خود در برابر خشم، این مهارت را به فرزندان آموزش می دهند

نگویید: جرأت نداری بزنی!

بگویید: اشکالی ندارد که عصبانی باشی، اما به تو اجازه نمی دهم به کسی آسیب بزنی. ما باید امنیت همدیگر را حفظ کنیم.این عبارت، این پیام جدی را می رساند که بروز عصبانیت ایرادی ندارد، اما واکنش فیزیکی ممنوع است. جداکردن این دو به کودک تان کمک می کند تا یاد بگیرد به همین شیوه رفتار کند.

نگویید: تو خیلی بدقلق و سرسخت شده ای!

بگویید: ای موضوع خیلی سخت و ناخوشایند است، می دانم؛ با هم حلش می کنیم. وقتی بچه ها سرسختی می کنند و کوتاه نمی آیند، خیلی همه است که دلیلش را بفهمیم. این عبارت، این ایده را تقویت می کند که شما هم درکنار او هستید نه مقابل او، و با هم طبق یک هدف پیش می روید.

نگویید: فهمیدم، باید در اتاقت تنها باشی!

بگویید: بیا از هم دور باشیم تا هردو آرام شویم. این عبارت، " تنها ماندن " را به " باهم بودن " بر می گرداند و اجازه می دهد به جای تنها ماندن، ارتباط دوباره ای برقرار شود.

نگویید: همین حالا دندان هایت را مسواک بزن!

بگویید: می خواهی اول دندان های عروسکت را مسواک بزنیم یا دندان های تو را؟ برای بچه های نوپا، کج خلقی و بهانه گیری شیوه ای برای کنترل کردن محیط شان است. شما با این عبارت به او حق انتخاب می دهید و در نتیجه احساس می کند تا حدودی کنترل دست اوست.

نگویید: شامت را بخور وگرنه گرسنه به رختخواب خواهی رفت!

بگویید: به نظرت چکار می توانیم بکنیم تا این غذا خوشمزه تر شود؟ این عبارت، مسئولیت پیداکردن راه حل را به دوش فرزندتان می گذارد.

نگویید: اتاقت نفرت انگیز است!

بچه های شما هرچقدر بزرگ تر شوند، با مشکلات بزرگ تری هم مواجه خواهند شد، و احساسات شدیدتری هم خواهند داشت. این که به آنها بگویید بچه های خوب یا کسی که بزرگ شده عصبانی نمی شود، خسته نمی شود یا مضطرب نمی شود واقعا دروغ است.

بگویید: به نظرت چطور است که همین الان باهم این قسمت کوچک از اتاقت را تمیز کنیم؟ من کمکت خواهم کرد. به جای متمرکز شدن بر کار سخت و ناخوشایند تمیز و مرتب کردن آن همه ریخت و پاش ، هدف را ساده سازی کنید، یعنی روی یک شروع ساده متمرکز شوید. شروع ساده ی یک کار سخت و نامطلوب می تواند نیرو و انگیزه ادامه ی آن را ایجاد کند.

نگویید: ما داریم میریم!

بگویید: لازم است چکار کنی تا برای بیرون رفتن آماده شوی؟ به بچه ها اجازه دهید به پروسه های تغییر و گزار در زندگی شان فکر کنند. این کمک می کند تا از جنگ و جدال دور بمانید و به آنها فرصت می دهد تا به مغزشان پیام دهند که درحال تغییر به سمت انجام فعالیت جدیدی هستند. همچنین وقتی قرار نیست واقعا بدون او خانه را ترک کنید، می توانید ادای این کار را درآورید.

نگویید: اینقدر ناله و نق نق نکن!

بگویید: یک بار دیگر با صدای عادی خودت حرفت را تکرار کن. گاهی بچه ها آه و ناله می کنند در حالی که خودشان هم نمی دانند چه می کنند. وقتی از آنها می خواهید حرف شان را مجددا با صدای عادی شان بگویند، به آنها یاد می دهید که " طرز " بیان شان اهمیت دارد.

نگویید: اینقدر شکایت نکن!

بگویید: من می فهمم چه می گویی. راه حلی داری؟این عبارت، مسئولیت را به فرزندتان محول می کند. این بار که فرزندتان بدون وقفه از مدرسه، شام، خواهروبرادرش، ... شکایت کرد، از او بخواهید فکرش را بکار بگیرد و راه حل ارائه دهد. به او یادآوری کنید هر راه حلی به ذهنش می رسد بگوید، فرقی نمی کند چه باشد.

آنقدر خسته هستید که نمی توانید واکنشی نشان بدهید و تا صبح کودکتان که پاهایش لای موهایتان فرورفته است را تحمل می‌کنید!

رویای شیرین در اتاق خواب مامان

کودک را به اتاق خوابش می‌برید. چراغ خوابش را روشن می‌کنید، کمی با هم حرف می‌زنید، کتاب می‌خوانید، به همه بهانه‌های کودک جواب می‌دهید، برایش آب می‌آورید. بالش‌اش را مرتب می‌کنید و بالاخره با کلنجار بسیار کودکتان می‌خوابد. هنوز مدت زیادی نگذشته است که در اتاق خودتان صدای پاهایش را می‌شنوید و در خواب و بیداری متوجه می‌شوید مثل همیشه او، خودش را به تخت خواب شما دعوت کرده است. آنقدر خسته هستید که نمی توانید واکنشی نشان بدهید و تا صبح کودکتان که پاهایش لای موهایتان فرورفته است را تحمل می‌کنید!

بسیاری از پدر و مادرها همین مشکل را با کودکان خردسال و حتی دبستانی شان دارند. در واقع بسیاری از پدر و مادرها بدون توجه به تنظیم عادت خواب نوزاد و با سهل‌انگاری درباره خواب کودک و به امید اینکه وقتی بزرگتر شود مشکلات خواب حل می‌شوند این بحران را ایجاد می‌کنند. کودک سه ساله تان به اتاق شما می‌آید و می‌گوید: «تشنمه»، «دلم برات تنگ شده»، «می‌شه امشب پیشت بخوابم؟»، «من می‌ترسم»، «تو اتاقم صدا میاد»، «من مریضم»، «خوابم نمی‌بره»، «من تو اتاقم تنهام»... واکنش شما در نیمه‌های شب وقتی غرق خواب هستید چه می‌تواند باشد جز اینکه او را به آغوش بگیرید و بخوابید؟

حالا باید در این شرایط چه کنید؟ چگونه می‌توانید به کودکتان بیاموزید بدون ترس و اضطراب در اتاق خواب خودش بخوابد و هر شب با بهانه‌های متفاوت به اتاق خواب شما نیاید؟

این نکات آموزشی به شما کمک می‌کنند تا به کودکتان یاد بدهید بدون ترس در اتاق خوابش بخوابد:

چیدمان اتاق خواب کودک را با سلیقه کودک و متناسب با سن و سالش طراحی کنید. از کودک برای چیدمان اتاق خواب کمک بگیرید. اجازه بدهید خودش مدل تخت خواب، پرده و فرش را انتخاب کند و یا محل قرار گرفتن تخت و اسباب بازی‌ها را تعیین کند. ممکن است بعضی از خواسته‌های کودک نامعقول یا غیرعادی باشند. مهم نیست که چیدمان اتاق از نظر شما خوب نباشد. حداقل برای مدت کوتاهی اجازه بدهید اتاق خواب کودکتان آنطوری باشد که خودش علاقه دارد. هدف اصلی شما باید این باشد که کودکتان عاشق اتاق خودش بشود و از ماندن در اتاق لذت ببرد.

به اندازه تخت خواب دقت کنید. بعضی از پدر و مادرها بدون توجه به نیاز کودک ، او را در تخت خوابی بزرگ یا بسیار کوچک قرار می‌دهند. شاید بعضی از کودکان از داشتن تخت خواب بزرگ لذت ببرند. اما ممکن است تخت خواب بزرگ، کودک را بترساند. مناسب ترین تخت خواب برای کودکان خردسال و دبستانی، تختی است مابین تخت نوزادی و تخت نوجوان. تخت خواب‌های کودکان معمولا طراحی‌های متفاوتی مثل ماشین یا قصر دارند. مطمئن شوید که تخت خواب کودک راحت باشد. تشک مناسبی دارد و کودک دوستش داشته باشد.

عادت‌های خواب جالب بسازید. نیازی نیست که عادت‌های خواب خیلی خاص و جزیی باشند اما باید برای کودک جالب و دوست داشتنی باشند. کودکتان باید مشتاق انجام دادن آنها باشد و شب‌هایش خاطره‌انگیز و متفاوت باشند. مثلا ممکن است خواندن یک کتاب مورد علاقه در محل خاصی از اتاق خواب برای کودکتان بسیار جالب باشد یا دوش گرفتن، گوش کردن به یک موزیک و خوردن یک خوراکی موردعلاقه و سپس مسواک زدن به همراه آواز خواندن، دعا کردن، حرف زدن درباره اتفاقات روزانه و آداب بوسیدن و به آغوش گرفتن همگی می‌توانند بخشی از عادات خواب کودک شما باشند. حتما آداب خوابیدن را رعایت کنید زیرا این آداب برای کودکتان قوانین نانوشته‌ای خواهند بود که هم او را برای یک خواب آرام و بدون ترس آماده می‌کند و هم او را کودکی قانونمدار می‌کند.

به طور معمول یک دوش آب گرم، کودک را برای خواب آرام آماده می‌کند. اما اگر احساس می‌کنید بعد از دوش گرفتن کودکتان پرانرژی و هشیار می‌شود این عادت خاص را کنار بگذارید.

در اتاق خواب کودک نخوابید و اگر کنارش دراز می‌کشید بعد از مدت کوتاهی بلند شوید. کودک نباید تصور کند که همیشه یک نفر باید در کنار او خوابیده باشد. یکی از دلایل ترس‌های شبانه کودکان این است که آنها ابتدا در آغوش پدر یا مادر به خواب می‌روند اما بعد در خواب احساس می‌کنند تنها مانده‌اند.

برای کودک قانون تعیین کنید و انتظارات معقول داشته باشید. به او بگویید «امشب تو اتاقت می‌خوابی و هیچ عذر و بهانه‌ای قبول نیست». این روش بسیار کمک کننده است. مثلا یادآوری کنید که او دیگر به مهد کودک می‌رود و شما از او توقع دارید تا هر شب در اتاق خوابش بخوابد زیرا همه کودکان در این سن از پدر و مادر شان جدا می‌شوند و تنهایی می‌خوابند. بگویید برای یک کودک چهار ساله این یک امتیاز خاصه که خودش تنهایی بخوابه و حالا که اینقدر بزرگ شدی می‌تونی به یکی از عروسکات اجازه بدی تا کنارت بخوابه و تو مراقبش باشی.

در برابر گریه و زاری کودک تسلیم نشوید. اگر کودکتان گریه یا التماس کند و شما هم تسلیم شوید او برنده می‌شود. به او بگویید شما برای بوسیدن، به آغوش گرفتن و بحث و خواهش تمنای بیشتر بی‌حوصله و خسته هستید. اگر کودکتان به اتاقش بر نگشت بدون بحث او را به اتاقش ببرید. ضعف نشان ندهید و تسلیم نشوید. مطمئن باشید هر بار که تسلیم شوید او را برای حربه‌های بعدی آماده می‌کنید.

حتی اگر خسته هستید و یا غرق خوابید، بلند شوید و کودک را به اتاق خودش بازگردانید. قانون را یادآوری کنید«تو باید تو اتاق خودت بخوابی». باید به خودتان، همسرتان و کودک کمی سختی بدهید. اگر چند شب روی قواعد خواب پافشاری کنید خواهید دید کودکتان چگونه برای خوابیدن استقلال پیدا می‌کند.

جذابیت و آرامش  برای اتاق خواب کودک فراهم کنید

ـ می‌توانید یک ماهی قرمز در اتاق کودک  بگذارید و به او تلقین کنید در اتاقش تنها نیست.

ـ یک عروسک خرسی «مامان» یا «بابا» تهیه کنید و به او بگویید آنها مراقبش هستند.

ـ پتو و ملحفه‌های زیبا تهیه کنید. اجازه بدهید کودک خودش پتویش را انتخاب کند.

ـ برای شروع یک هدیه در نظر بگیرید. مثلا برایش یک مسواک جدید بخرید. اگر او توانست یک شب را تنها در اتاقش بخوابد صبح روز بعد یک جایزه کوچک به او بدهید.

ـ یک مهمانی خواب برگزار کنید. به اتاق خواب کودک بروید و در اتاقش قبل از خواب همگی یک خوراکی خوشمزه بخورید یا باهم آواز بخوانید. اجازه بدهید تا کودک  در شب با اتاقش آشنا شود.

ـ حتما قبل از خواب کودک را کمی به آغوش بگیرید و با جملات مثبت و تأکیدی آرامش کنید. ترس‌ها را از کودک دور کنید و یادآوری کنید که پدر و مادرش مراقب و محافظ او هستند و شب‌ها به اندازه روزها خوب و آرامش بخش هستند.

نکات بیشتر

**ریشه ترس‌ها و نگرانی‌های کودک از تنها خوابیدن در اتاقش را جستجو کنید. از او بپرسید آیا از چیزی می‌ترسد؟چه احساسی در اتاق خوابش دارد؟ ترس کودکان از موجودات خیالی مثل هیولای شب می‌تواند یکی از دلایل ترس از تنها ماندن در اتاق خواب باشد. حتی کودکتان از تخیل آنچه در کتاب‌ها خوانده است، حیوانات جنگل مثل شیر و ببر و گرگ و شنیدن قصه‌های معمولی مثل شنگول و منگول و از دست دادن پدر و مادر دچار اضطراب شبانه و بدخوابی شود. همچنین سایه اشیا می‌توانند او را بترسانند. به همین دلیل شما باید دلایل ترس کودک از تاریکی و خواب را بفهمید و در گام بعدی ترس‌ها را از او دور کنید.

** به او بگویید که حیوانات جنگل هرگز نمی‌توانند وارد اتاق خوابش شوند. هیولا واقعی نیست و اگر فکر می‌کنید بعضی از قصه‌های خیالی می‌توانند برداشت غلطی برای کودکتان ایجاد کنند آنها را نخوانید.

شب‌ها قبل از خواب برای کودکتان شعر و ترانه بخوانید و یا اگر کودکتان قوه تخیل بالایی دارد و تحت تاثیر خیالاتش است از موجودات خیالی دوست داشتنی مثل ستاره یا پرنده و فرشته نگهبان حرف بزنید. آسمان پرستاره شب و نور ماه را نشانش بدهید و فانتزی‌های مثبت و خوب کودک را تقویت کنید و از غلبه خیر بر شر و پیروزی فرشته بر دیو داستان بگویید.

** اگر کودک از تاریکی شب می‌ترسد یک چراغ خواب روشن کنید و یک بار اشیا را در تاریکی نشانش بدهید تا او مطمئن شود در تاریکی اشیا تغییر نمی‌کنند یا چیزی کم یا اضافه نمی‌شود.

**یک رایحه خوش می‌تواند برای کودک آرامش بخش باشد. از اسپری‌های خوش بو کننده هوا یا عودهای خوشبو استفاده کنید.

**اگر کودکتان اسباب بازی خاصی دارد که دوستش ندارد و یا حتی از آن می‌ترسد، آن را کنار بگذارید. برای اینکه مطمئن شوید می‌توانید از کودک بپرسید از کدام اسباب بازی یا عروسکش می‌ترسد یا دوستش ندارد.

**یک لیوان آب در کنار تخت کودک بگذارید یکی از بهانه‌های کودک برای بیرون امدن از اتاق خواب تشنگی است.

** قبل از خواب کودک را به ستشویی ببرید تا با آرامش بخوابد.

** ممکن است در پروژه جداسازی، کودک دچار شب ادراری نیز بشود. هرگز با عتاب و تحقیر واکنش نشان ندهید و این شرایط را تحمل کنید. حتما از او بپرسید که چرا شب جایش را خیس کرده است.

**اگر کودکتان به مهدکودک می‌رود، می‌توانید برای تشویق بیشتر از مربی‌های مهد کودک کمک بگیرید. آنها معمولا می‌توانند با تشویق و آموزش کودک را ترغیب کنند تا برای استقلال خودش تلاش کند. یک هدیه کوچک و مورد علاقه تهیه کنید و بعد از اولین شب موفقیت آمیز در مهدکودک  و در حضور دوستانش به کودک هدیه بدهید. تاثیر این روش بی نظیر است.

**اگر ترس‌های کودک  اغراق آمیز و نامعقول است پیش از برنامه ریزی برای جدا سازی با کمک یک روان پزشک و روانکاو کودک ، ابتدا دلایل ترس را بشناسید و درمانش کنید.

**هرگز دو مورد خاص که می‌توانند برای کودک بحران ساز باشند را همزمان اجرا نکنید. مثلا اگر می‌خواهید کودک را از پوشک بگیرید یا وقتی او به تازگی به مهد یا مدرسه می‌رود نباید به فکر جداکردن اتاق خواب کودک باشید. ابتدا باید از آرامش روحی و حساسیت‌های عاطفی کودک مطمئن شوید و سپس قدم‌های بزرگ و تاثیرگذار را بردارید.

منبع : سلامت نیوز/تبیان

پاستیل برای کودکان

حتما باید‌‌‌ والد‌‌‌ین به این نکته توجه د‌‌‌اشته باشند‌‌‌که د‌‌‌ر ارتباط با کود‌‌‌کان بیش فعال وکود‌‌‌کانی که د‌‌‌ارای د‌‌‌یابت و اضافه وزن هستند‌‌‌ د‌‌‌رمورد‌‌‌ مصرف پاستیل و اینگونه خوراکی‌ها با پزشک مربوطه مشورت لازم را د‌‌‌اشته باشند‌‌‌.

نکات مهم درباره مصرف پاستیل د‌‌ر كود‌‌كان

امروزه د‌‌‌ر کنار انواع و اقسام تنقلات و خوراکی‌هایی که د‌‌‌ر فروشگاه‌ها و مغازه‌ها به چشم می‌خورد‌‌‌، پاستیل یکی از جذاب‌ترین آنها محسوب می‌شود‌‌‌. این خوراکی نرم و چسبند‌‌‌ه که د‌‌‌ر اشکال مختلف و با رنگ‌های گوناگون تهیه می‌شود‌‌‌ برای بچه‌ها بسیار د‌‌‌لچسب و پر‌طرفد‌‌‌ار است.

البته طبق باور عموم، خوراکی‌های ژله‌ای باعث ترمیم مواد‌‌‌ از د‌‌‌ست رفته مفاصل شد‌‌‌ه و از پوکی استخوان جلوگیری می‌کند‌‌‌. د‌‌‌ر حالی که بر اساس نظر متخصصان تغذیه، فقط ژلاتین به تنهایی می‌تواند‌‌‌ د‌‌‌ر تحکیم استخوان و غضروف‌سازی و ویتامین‌های مورد‌‌‌ نیاز بد‌‌‌ن موثر و برای سلامت پوست و مو و سایر بافت‌های بد‌‌‌ن مفید‌‌‌ باشد‌‌‌ اما این د‌‌‌لیل قابل قبولی نیست که انواع و اقسام ژله‌ها و پاستیل‌ها را به صرف اینکه خاصیت ژلاتینی د‌‌‌ارند‌‌‌، جایگزین مواد‌‌‌ مورد‌‌‌ نیاز بد‌‌‌ن کود‌‌‌کان کنیم.

چرا که نوع پروتئینی که د‌‌‌ر ژله و پاستیل‌ها وجود‌‌‌ د‌‌‌ارد‌‌‌ بسیار کمتر از پروتئین گوشت، شیر و تخم مرغ بود‌‌‌ه و فاقد‌‌‌ بسیاری از مواد‌‌‌ ضروری برای بد‌‌‌ن است. همچنین این نوع خوراکی‌ها نسبت به سایر پروتئین‌ها از ارزش غذایی پائینی برخورد‌‌‌ار بود‌‌‌ه، و منبع کافی و کاملی برای تامین کلسیم و سایر ریز‌مغذی‌های مورد‌‌‌ نیاز بد‌‌‌ن نیست بنابراین طبق نظر متخصصان تغذیه؛ نه تنها انواع پاستیل‌ها و ژله‌ها را نمی‌توان جایگزین د‌‌‌یگر مواد‌‌‌ غذایی کرد‌‌‌ بلکه باید‌‌‌ د‌‌‌ر مصرف آنها توسط کود‌‌‌کانمان حد‌‌‌ اعتد‌‌‌ال را رعایت نمود‌‌‌.

آنچه که لازم است از این خوراکی خوش آب و رنگ بد‌‌‌انید‌‌‌

پاستیل را هرگز د‌‌‌ر جای گرم نگهد‌‌‌اری نکنید‌‌‌ و د‌‌‌ر هنگام خرید‌‌‌ حتما د‌‌‌قت د‌‌‌اشته باشید‌‌‌ که د‌‌‌ر قفسه‌های د‌‌‌ور از تابش مستقیم نور آفتاب باشد‌‌‌. بعد‌‌‌ از خارج کرد‌‌‌ن پاستیل از بسته‌بند‌‌‌ی‌اش، آن را د‌‌‌ر یک ظرف د‌‌‌ر د‌‌‌ار نگهد‌‌‌اری کنید‌‌‌. زیرا حالت چسبند‌‌‌گی آن گرد‌‌‌ و غبار و آلود‌‌‌گی محیط را به خود‌‌‌ می‌گیرد‌‌‌. هرگز پاستیل‌های باز و فله‌ای را خرید‌‌‌اری نکنید‌‌‌. نه تنها اینگونه پاستیل‌ها بهد‌‌‌اشتی نبود‌‌‌ه و مورد‌‌‌ تایید‌‌‌ وزارت بهد‌‌‌اشت نیست.

به کود‌‌‌کان زیر د‌‌‌و سال پاستیل ند‌‌‌هید‌‌‌. زیرا این کود‌‌‌کان د‌‌‌ارای سیستم گوارشی و ایمنی ضعیف و حساسی هستند‌‌‌ که خورد‌‌‌ن این نوع خوراکی‌ها برایشان خطرناک است. ضمن آنکه شیر‌خواران تکه‌ای از پاستیل را با د‌‌‌ند‌‌‌ان جد‌‌‌ا کرد‌‌‌ه و با قورت د‌‌‌اد‌‌‌ن آن د‌‌‌ر د‌‌‌اخل نای، باعث خفگی آنان شود‌‌‌.

به جای خرید‌‌‌ن پاستیل‌هایی که رویشان را لایه‌ای از شکر پوشاند‌‌‌ه، انواع ساد‌‌‌ه و بد‌‌‌ون شکر آن را خرید‌‌‌اری کنید‌‌‌. به فرزند‌‌‌تان یاد‌‌‌آوری کنید‌‌‌ که بعد‌‌‌ از خورد‌‌‌ن پاستیل حتما د‌‌‌ند‌‌‌ان‌هایش را مسواک کند‌‌‌. زیرا قند‌‌‌ موجود‌‌‌ د‌‌‌ر پاستیل سبب پوسید‌‌‌گی د‌‌‌ند‌‌‌ان‌ها می‌شود‌‌‌. د‌‌‌ر موقع د‌‌‌اد‌‌‌ن پاستیل به فرزند‌‌‌تان، مصرف تنقلات شیرین و د‌‌‌یگر مواد‌‌‌ قند‌‌‌ی را کاهش د‌‌‌هید‌‌‌. حتما باید‌‌‌ والد‌‌‌ین به این نکته توجه د‌‌‌اشته باشند‌‌‌که د‌‌‌ر ارتباط با کود‌‌‌کان بیش فعال وکود‌‌‌کانی که د‌‌‌ارای د‌‌‌یابت و اضافه وزن هستند‌‌‌ د‌‌‌رمورد‌‌‌ مصرف پاستیل و اینگونه خوراکی‌ها با پزشک مربوطه مشورت لازم را د‌‌‌اشته باشند‌‌‌.

پاستیل نباید‌‌‌ جایگزین وعد‌‌‌ه‌های غذایی شود‌‌‌

«سیمین واقفی» کارشناس تغذیه د‌‌‌ر این خصوص می‌گوید‌‌‌: «بطور کلی پاستیل و انواع ژله، ارزش غذایی بالایی ند‌‌‌ارند‌‌‌. بنابراین نباید‌‌‌ جایگزین وعد‌‌‌ه‌های غذایی شوند‌‌‌. چرا که معمولا این نوع خوراکی‌ها به عنوان د‌‌‌سر و میان وعد‌‌‌ه سرو می‌شوند‌‌‌ و مصرف آنها اگر د‌‌‌ر هفته یک تا د‌‌‌و بار و یا مورد‌‌‌ی باشد‌‌‌ مشکلی نیست اما اگر مصرفشان هر روزه باشد‌‌‌ و به عاد‌‌‌ت تبد‌‌‌یل شود‌‌‌ منجر به کم اشتهایی شد‌‌‌ه، و میل به غذا خورد‌‌‌ن را د‌‌‌ر کود‌‌‌کان کاهش می‌د‌‌‌هد‌‌‌.

حتی د‌‌‌ر پاره‌ای مواقع، باعث بروز حساسیت می‌شود‌‌‌. به شکلی که د‌‌‌ر برخی کود‌‌‌کان که زمینه آلرژی د‌‌‌ارند‌‌‌ این حساسیت بصورت خس‌خس سینه و یا کهیر د‌‌‌ید‌‌‌ه شد‌‌‌ه که لازم است د‌‌‌ر این زمینه د‌‌‌قت لازم به‌عمل آید‌‌‌. البته د‌‌‌ر صورت مصرف پاستیل برای کود‌‌‌کان ، بهتر است از پاستیل‌هایی استفاد‌‌‌ه شود‌‌‌ که د‌‌‌ارای ویتامین C و مولتی ویتامین هستند‌‌‌. از طرفی نسبت به تنقلات د‌‌‌یگر، وجود‌‌‌ شیرینی کمتر د‌‌‌ر این نوع پاستیل‌ها آن را تبد‌‌‌یل به یکی از سالم‌ترین خوراکی‌ها برای کود‌‌‌کان کرد‌‌‌ه است که به مراتب از د‌‌‌یگر خوراکی‌های پر نمک و یا بسیار شیرین، بهتر است.» این کارشناس تغذیه با اشاره به طعم‌د‌‌‌هند‌‌‌ه‌های مختلف د‌‌‌ر پاستیل‌ها گفت: «هیچ فرقی بین پاستیل‌های نوشابه‌ای و میوه‌ای وجود‌‌‌ ند‌‌‌ارد‌‌‌ و فقط اسانس استفاد‌‌‌ه شد‌‌‌ه د‌‌‌ر آنها با هم تفاوت د‌‌‌ارد‌‌‌. همچنین رنگ، وضوح و شفافیت و نیز تست‌های میکروبی از معیار‌های قابل قبول د‌‌‌ر ارزیابی یک پاستیل خوب محسوب می‌شود‌‌‌.»

با خلاقیت ارزش تغذیه‌ای خوراکی‌های ژله‌ای را بالا ببرید‌‌‌

اگر فرزند‌‌‌ بد‌‌‌ غذایی د‌‌‌ارید‌‌‌ که فقط میل به خورد‌‌‌ن اینگونه تنقلات د‌‌‌ارد‌‌‌ هرگز خوراکی‌های ژله‌ای و پاستیل‌ها را جایگزین وعد‌‌‌ه غذای اصلی او نکنید‌‌‌. ولی برای بالا برد‌‌‌ن ارزش تغذیه‌ای ژله‌هایی که فرزند‌‌‌تان د‌‌‌وست د‌‌‌ارد‌‌‌، بهتر است انواع میوه‌های د‌‌‌لخواه را قبل از بستن ژله به آن اضافه کنید‌‌‌. اما کیوی، آناناس، انجیر و انبه را د‌‌‌ر ژله به کار نبرید‌‌‌ زیرا باعث آب اند‌‌‌اختن ژله می‌شود‌‌‌ و از بستن آن جلوگیری می‌کند‌‌‌. مرکبات مثل پرتقال و نارنگی هم باید‌‌‌ با پوست نازک رویی‌شان به ژله‌ها اضافه شوند‌‌‌ تا آب نیند‌‌‌ازند‌‌‌.

د‌‌‌ر بعضی مواقع د‌‌‌ید‌‌‌ه می‌شود‌‌‌ که برای زیبایی ظرف ژله، انواعی از پاستیل‌ها را روی ژله‌های نیمه بسته قرار می‌د‌‌‌هند‌‌‌ که این کار باعث آب شد‌‌‌ن سطح زیرین پاستیل و شل شد‌‌‌ن سطح رویی ژله شد‌‌‌ه که کود‌‌‌کان از خورد‌‌‌ن آن امتناع می‌کنند‌‌‌ د‌‌‌ر حالی که می‌توانید‌‌ یک لیوان بستنی وانیلی به پود‌‌‌ر ژله‌ای که د‌‌‌ر آب گرم حل شد‌‌‌ه است اضافه کنید‌‌‌ که به این ترتیب کالری و ارزش تغذیه‌ای ژله تا حد‌‌‌ زیاد‌‌‌ی بالا می‌رود‌‌‌.

نظارت والد‌‌‌ین مهم است

د‌‌‌کتر  عظیمی د‌‌‌ر این‌باره می‌گوید‌‌‌: «مصرف ژلاتین خالص، به همه افراد‌‌‌ حتی آنهایی که د‌‌‌ر رژیم غذایی به سر می‌برند‌‌‌ هم توصیه می‌شود‌‌‌ چون این ماد‌‌‌ه سرشار از پروتئین است و کالری زیاد‌‌‌ی ند‌‌‌ارد‌‌‌ اما وقتی با انواع رنگ‌ها، اسانس‌های طبیعی و مصنوعی و شکر مخلوط می‌شود‌‌‌، باید‌‌‌ د‌‌‌ر مصرف آن حد‌‌‌ اعتد‌‌‌ال رعایت شود‌‌‌ زیرا د‌‌‌ر فرایند‌‌‌ تولید‌‌‌ پاستیل، مقد‌‌‌اری شکر، رنگ و اسانس خوراکی استفاد‌‌‌ه می‌شود‌‌‌ که مصرف آن برای افراد‌‌‌ چاق مفید‌‌‌ نیست و کود‌‌‌کان زیر2 سال، بد‌‌‌لیل حساس بود‌‌‌ن سیستم گوارشی‌شان نباید‌‌‌ خوراکی‌های د‌‌‌ارای افزود‌‌‌نی را میل کنند‌‌‌ و نیز مصرف هر روزه آن هم برای کود‌‌‌کان بالای د‌‌‌و سال، مجاز نمی‌باشد‌‌‌.» این متخصص صنایع غذایی د‌‌‌ر اد‌‌‌امه می‌گوید‌‌‌: «بهر حال نظارت والد‌‌‌ین مهم‌ترین نقش را د‌‌‌ر چگونگی مصرف این نوع خوراکی‌ها د‌‌‌ارد‌‌‌. چرا که با منع مصرف زیاد‌‌‌ این گونه تنقلات د‌‌‌ر کود‌‌‌کان ، بویژه پیش از غذای اصلی می‌توان مانع بی اشتهایی کود‌‌‌کان شد‌‌‌.»

 د‌‌‌ر بسیاری مواقع وقتی والد‌‌‌ین اصرار فرزند‌‌‌ خود‌‌‌ را برای خورد‌‌‌ن بعضی خوراکی‌ها می‌بینند‌‌‌، برای آنکه سر و صد‌‌‌ای او را آرام کنند‌‌‌، بد‌‌‌ون د‌‌‌ر نظر گرفتن عواقب آن فورا به خواسته فرزند‌‌‌ خود‌‌‌ پاسخ مثبت می‌د‌‌‌هند‌‌‌ بطوری که بعضی از بچه‌ها هر روز عاد‌‌‌ت به خورد‌‌‌ن چیپس و یا پفک د‌‌‌ارند‌‌‌. برخی د‌‌‌یگر انواعی از اسنک‌ها را د‌‌‌وست د‌‌‌ارند‌‌‌ و اما عد‌‌‌ه‌ای د‌‌‌یگر، شیرینی‌جات و مواد‌‌‌ قند‌‌‌ی مورد‌‌‌ علاقه آنان است و نیز د‌‌‌ر میهمانی‌ها فورا سراغ ژله‌ها و خوراکی‌هایی از این د‌‌‌ست می‌روند‌‌‌.

کودک در سه سالگی، نسبت به دوسالگی خود، خودخواهی کمتری دارد و همچنین به شما وابستگی کمتری نشان می دهد که نشانه ای قوی از احساس هویت خود پیدا کرده است.

به جای «اعمال خشونت» با بچه ها «گفتمان» کنید

در سه سالگی، نسبت به دوسالگی خود، خودخواهی کمتری دارد و همچنین به شما وابستگی کمتری نشان می دهد که نشانه ای قوی از احساس هویت خود و اعتماد به نفسی است که پیدا کرده است. حالا او تمایل زیادی به بازی با بچه های دیگر دارد و به جای بازی در حاشیه به طور فعال وارد بازی می شود.در این فرآیند، متوجه خواهدشد که هر کس مانند او فکر نمی کند و اینکه هر یک از همبازی های او، دارای صفات منحصر به فرد خود هستند.

بعضی بچه ها را جالب و تعدادی دیگر را فاقد جذابیت می بینند. همچنین او به بچه های به خصوص تمایل بیشتری نشان می دهد و شروع به طرح دوستی با آنها می کند. وقتی این دوستی به وجود آمد، کشف خواهدکرد که خود او نیز دارای خصوصیاتی است که آنها را شبیه هم نشان می دهد. درک این موضوع باعث افزایش اعتماد به نفس او خواهدشد.

خبرهای خوبی در مورد تکامل کودکتان در این سن داریم. چون او آگاهی بیشتری از احساس و اعمال دیگران پیدا می کند، یاد می گیرد که در بازی به جای رقابت، به تدریج به همکاری با آنان بپردازد. او خود را قانع می کند که هنگام بازی با گروه های کوچک، نوبت خود را رعایت کند و دیگران را نیز در بازی با اسباب بازی های خود شرکت دهد؛ کاری که همیشه آن را رعایت نمی کرده است.

تکامل اجتماعی در کودک سه تا چهار سال

به جای قاپیدن، داد و فغان و جیغ زدن به خاطر یک اسباب بازی ، آن را مودبانه درخواست می کند. در نتیجه، شما در پیش روی خود کمتر شاهد رفتارهای مهاجمانه او خواهید بود و در بیشتر بازی ها او را آرام تر از قبل خواهید یافت. کودک سه ساله قادر است مشکلات پیش آمده را به جای مجادله، با راه حل های خودش به صورت گرفتن نوبت یا معاوضه اسباب بازی ها حل و فصل کند.

 به هر حال، به خصوص در شروع یافتن این راه حل ها، باید این نوع همکاری را مورد تایید و تشویق قرار دهید، برای مثال باید  به جای توسل به اعمال خشونت آمیز، «استفاده از گفتمان» را در برخورد با مشکلات پیشنهاد کنید. همچنین به او یادآور شوید وقتی دو کودک در بازی با یک اسباب بازی خود را سهیم می کنند، هر کدام باید در بازی با آن اسباب بازی ، سهمی مساوی داشته باشند. وقتی او و کودکی دیگر، بر سر تصاحب یک اسباب بازی دچار اختلاف می شوند، راه حل های ساده ای را پیش پای شان بگذارید. مثلا برای آنها نوبت تعیین کرده و برای نوبت اولین نفر، قرعه کشی کنید یا اسباب بازی یا بازی دیگری را پیشنهاد بدهید.

البته این تدبیر همیشه کارساز نیست ولی ارزش آن را دارد که امتحان کنید. همچنین برای بیان احساسات و آرزوهایش در جهت استفاده مناسب از کلمات کمکش کنید، اما این کار باید به شکلی صورت گیرد که موجب ناامیدی او نشود. بالاتر از همه به او نشان دهید که چگونه باید به صورت صلح آمیز از پس ناسازگاری ها برآید. اگر شما دارای خلق و خوی انفجارآمیزی هستید، سعی کنید واکنش هایتان را در حضور او کنترل کنید. در غیر این صورت وقتی تحت فشار قرار می گیرد، از روش شما تقلید خواهدکرد.

فرقی نمی کند چه شیوه ای به کار خواهید برد، به هر حال اوقاتی پیش خواهدآمد که عصبانیت یا درماندگی او به رفتارهای خشونت آمیز تبدیل می شود. وقتی این اتفاق روی می دهد، مراقب باشید آسیبی به دیگران وارد نکند و چنانچه به سرعت آرام نشد، او را از دیگر بچه ها دور کنید. درباره احساسی که پیدا کرده است با او صحبت کرده و مشخص کنید چرا تا این حد دچار عصبانیت شده است، بگذارید بداند که او را می فهمید و احساساتش را درک می کنید، اما این موضوع را برایش روشن کنید که حمله بدنی راه درستی برای بیان احساسات نیست.

به او یادآوری کنید که خود را جای کودک دیگر بگذارد و شرایط ایجادشده را از زاویه دید او نگاه و بعد راه های صلح آمیز دیگری را برای حل اختلاف خود پیدا کند. بالاخره وقتی فهمید آنچه را که انجام داده غلط بوده است، از او بخواهید که بعدا از کودک همبازی خود معذرت بخواهد ولی گفتن ساده «متاسفم» ممکن است به اصلاح رفتار کودکتان کمک نکند، بلکه باید دلیل معذرت خواهی را نیز درک کند. ممکن است بلافاصله به این درک نائل نشود ولی وقتی به سن چهارسالگی رسید، درک این معنی برایش ساده تر خواهدشد.

در حقیقت منافع طبیعی کودکان سه ساله، به آنها کمک خواهدکرد که جنگ و دعوا را به حداقل ممکن برسانند. آنها بیشتر وقت بازی خود را در فعالیت های تخیلی می گذرانند تا بازی هایی که متمرکز بر اسباب بازی یا شوخی با یکدیگر باشد. این موضوع باعث افزایش تمایل آنها به همکاری با یکدیگر می شود.

همان طور که احتمالا خود نیز قبلا شاهد بوده اید، کودک شما و همبازی های او با واگذار کردن نقش های مختلف به یکدیگر و بعد اجرای یک نمایش افسانه ای با استفاده از وسایل تخیلی یا لوازم خانه، بسیار لذت می برند. این نوع بازی ها به آنها کمک می کند تا مهارت های اجتماعی خود را، مثل رعایت نوبت، توجه به یکدیگر، ایجاد ارتباط و واکنش نسبت به اعمال یکدیگر توسعه دهند.

این بازیهای نمایشی به کودکان فرصت می دهد تا هر نقشی را که آرزو دارند مثل هرکول، سوپرمن یا مادرخوانده افسونگر بازی کنند. همچنین به آنها کمک می کند تا با مفاهیم اجتماعی پیچیده تری مثل قدرت، ثروت، رحم، قساوت و جنسیت آشنا شوند.

با تماشای نقش بازیگر، در جریان بازی های تخیلی کودکتان ، خواهید دید که این نوع بازی ها، به کودکان کمک می کنند تا به هویت جنسی خود نیز پی ببرند. مثلا وقتی در خانه بازی می کنند، با توجه به تفاوت هایی که بین خانواده خود و دنیای اطراف شان می بینند، پسرها به طور طبیعی نقش پدر و دخترها نقش مادر را برعهده می گیرند. در این سن، پسر شما نیز ممکن است شیفته پدر یا برادران بزرگ تر یا پسرهای همسایه شود، در حالی که دختران مجذوب مادر خود، خواهران بزرگ تر و سایر دختران می شود.

تحقیقات نشان داده است که مقدار اندکی از تفاوت های تکاملی و رفتاری که بین پسرها و دخترها وجود دارد، به طور بیولوژیک پایه ریزی می شوند. برای مثال به طور متوسط پسرهای پیش دبستانی تمایل بیشتری به پرخاشگری دارند، درحالی که دخترها معمولا اهل گفتمان هستند.

در هر حال در این سن بیشتر خصوصیات وابسته به جنس، بیش از هر چیزی تحت تاثیر فرهنگ خانواده و محیط شکل می گیرند. حتی اگر هر دوی والدین مسئولیت های خانوادگی را به طور مساوی تقسیم کنند با وجود این، کودک ، شاهد تفاوت نقش قراردادی زن و مرد در تلویزیون، فروشگاه ها، کتاب ها، تابلوهای تبلیغاتی خیابانی و خانواده دوستان و همسایگانش خواهدشد.

برای مثال، دختر شما، با دیدن آگهی های تبلیغاتی و نوع هدایایی که از طرف بستگان به صورت عروسک  برایش می آورند، برای بازی با عروسک مورد تشویق و ترغیب قرار می گیرد. در همین حال، اگرچه پسرها هم در سن نوپایی از این کار لذت می برند ولی به طور عموم برای بازی کردن با عروسک، مورد حمایت قرار نمی گیرند.در حالی که به بازی های خشن، جست و خیز و ورزش هدایت می شوند.

دختربچه هایی را که دوست دارند به بازی های پرسر و صدا بپردازند، دخترهای پسرنما خطاب می کنند، اما پسربچه هایی را که با این روش به بازی می پردازند بچه های محکم و جسور می شمارند. بنابراین جای تعجب ندارد که بچه ها این برچسب ها را بپذیرند و به تدریج، رفتارشان را متناسب با این باورها تغییر دهند. به این ترتیب، وقتی وارد کودکستان می شوند جنس آنان کاملا شناخته شده است.

بچه های این سن اغلب این فرآیند تعیین جنسیت را به عنوان یک اصل خواهندپذیرفت. دخترها اصرار بر پوشیدن لباس های دخترانه، استفاده از لاک ناخن و آرایش در مدرسه یا در مهمانی ها خواهندداشت. پسرها با غرور، گستاخی و جسور بودن، خود را به رخ می کشند و هر کجا می روند، وانمود می کنند که مسلح هستند.این رفتارها، احساس دختر یا پسربودن را تقویت می کند.

هویت کودکتان همچون دوران اولیه رشدش، در حال تکامل است، به رفتارهای و اعمال هر دو جنس گرایش دارد. به ندرت پیش می آید که لازم شود جلوی این نوع گرایش گرفته شود مگر وقتی که کودک در مقابل فرهنگ قوی و پذیرفته شده جامعه، مقاومت نشان دهد یا آن را رد کند. برای مثال، اگر پسرتان بخواهد، همه روزه لباس دخترانه بر تن کند، شما باید به آرامی وادارش کنید تا از روش متعارف پوشیدن لباس تبعیت کند. اگر باز هم بر ادامه کار خود اصرار کند، در این صورت باید موضوع را با پزشک او در میان بگذارید.

همچنین ممکن است فرزندتان بعضی از رفتارهای خاص مثل عشوه گری که بزرگسالان آنها را به عنوان رفتارهای جنسی می شناسند، تقلید کند. اگر رفتار او بسیار معنی دار و چشم گیر است، باید به خاطر این رفتار، توی ذوقش بزنید، البته در این سن چنین رفتاری به هیچ وجه دارای مفهوم رشد جنسی نیست، بلکه تنها تقلید بازی گونه گوشه ای از رفتار بزرگ ترهاست و بنابراین جای نگرانی نیست. در هر حال اگر تقلید او از رفتار جنسی بسیار آشکار یا به عبارت دیگر نشانه آن باشد که نکند مورد اذیت و آزار جنسی قرار گرفته باشد، باید موضوع را با پزشک او در میان بگذارید.

منبع: ماهنامه پزشک شهر

WWW.STUDIORONAK.COM

 گرمازدگی در این فصل گرم سال یکی از شایع‌ترین بیماری‌ها در بین مردم است. اما کودکان که به دلیل فراغت از درس و تعطیلی معمولا در این روز‌ها بیرون از خانه به سر می‌برند و نسبت به بزرگسالان حساس‌تر هستند، بیشتر گرمازده می‌شوند. بنابر‌این ما به سراغ دکتر عطیه قره‌باغی رفتیم و از او درباره گرمازدگی کودکان ، علائم و راه‌های پیشگیری از آن پرسیدیم.

دکتر قره‌باغی درباره علائم گرمازدگی می‌گوید: علائم گرمازدگی در کودکان شامل ضعف و بی‌حالی، کاهش سطح هوشیاری، افت فشارخون، عرق کردن شدید، سردرد، افزایش ضربان قلب و نبض، کاهش حجم ادرار و غلیط شدن ادرار می‌شود. این بیماری در موارد شدید‌تر باعث کاهش هوشیاری و تشنج در کودکان می‌شود. بنابر‌این پدر و مادر‌ها باید به موقع به فکر درمان گرمازدگی بچه‌‌ها بیفتند. همچنین تنفس سریع، حالت تهوع، استفراغ و بی‌قراری کودک از جمله علائم دیگر هستند.

پیشگیری از گرمازدگی

1- برای پیشگیری از گرمازدگی، کودکان را از ساعت 11صبح تا 3 ظهر از منزل خارج نکنید.

2- تاجایی که امکان دارد به کودک اجازه ندهید زیر نور آفتاب به فعالیت، بازی و ورزش بپردازد.

3- به کودکان لباس‌های خنک و رنگ روشن بپوشانید.

4- نوشیدنی و میوه‌های خنک به کودک بدهید.

راه‌های درمان گرمازدگی

1- کودک را در محلی خنک مانند اتاقی که جریان هوا در آن برقرار است بگذارید.

2- لباس‌ها را از تن کودک خارج کنید.

3- با اسفنج یا پارچه مرطوب بدن کودک را به‌ویژه قسمت سر گردن و تنه او را، مرطوب کنید.

4- در صورتی که کودک هوشیار است به او نوشیدنی خنک بدهید.

5- در صورت افت هوشیاری فورا او را به مراکز درمانی انتقال دهید.

6- در صورتی که پس از 30 دقیقه، این اقدامات درمانی تأثیر‌گذار نبود، کودک را به بیمارستان انتقال دهید.

7- دمای بدن بالای 40 درجه زنگ خطر بوده و درصورت بروز آن فورا کودک را به بیمارستان انتقال دهید.

دکتر قره‌باغی با بیان اینکه پدر و مادر‌ها باید بدانند که می‌توانند با استفاده از روش‌های درمان حمایتی می‌توانند به بهبود گرمازدگی فرزند‌شان کمک کنند، می‌گوید: در مراکز درمانی هم از سرم‌تراپی و داروهای کاهش‌دهنده دمای بدن برای درمان این عارضه استفاده می‌کنند. همچنین والدین نباید گرمازدگی فرزند‌شان را بی‌اهمیت بدانند چرا که در صورت عدم درمان، افت هوشیاری کودک پیشروی می‌کند و به ارگان‌های اصلی از جمله کلیه آسیب می‌رساند. گرمازدگی حتی در مواردی منجر به کما و مرگ کودک شده است.

 با انجام فعالیت هایی در فضای باز از هوای تازه استفاده می‌کنید و خانواده شما از آن لذت خواهد برد. از فعالیت های روزانه تا فعالیتهای شبانه، در روزهای آفتابی تا روزهای ابری و بارانی، همین امروز با کودک خود به فضای باز و بیرون از منزل بروید.

1- نقاشی در فضای باز بزرگ

کودک نقاش شما ممکن است استعداد زیادی در خانواده داشته باشد، آیا تا به حال او را برای نقاشی کشیدن بر روی بوم های بزرگ به بیرون از خانه برده اید؟ این کار یکی از بهترین فعالیت های کم هزینه ای است که با آن می‌توانید ساعت ها او را سرگرم نگه دارید. کودک شما می‌تواند با انگشت هایش، قلمو، اسفنج یا با هر وسیله غیرمعمول اما خلاقانه ای که می توانید در خانه پیدا کنید و در اختیار او قرار دهید، نقاشی کند.

2- کشف طبیعت

کودکان فضای باز و بیرون از خانه را دوست دارند و نیازی نیست شما هم کار خیلی زیادی را برای سرگرم کردن آنها در فضای باز انجام دهید. اما شما می‌توانید بودن در فضای باز را برای آنها به تجربه ای شیرین تبدیل کنید و با انجام فعالیت های که آنها را درباره همه چیز هیجان زده می‌کند آنها را به دوستداران طبیعت تبدیل کنید. بعد از زمانی که در بیرون از منزل سپری کردید، آنها می‌تواننبازی های گوناگونی ار در  فضای باز تجربه کنند و می توانند این انرژی و شادی را به داخل خانه نیز منتقل کنند.

3-  پیچ بازی را به سمت بازی های شبانه بچرخانید

غروب آفتاب و فرارسیدن شب پایان زمان بازی و سرگرمی نیست. فعالیت های شبانه در فضای باز می تواند شب شما را پر نور و حرارت کند. با کودکان خود به بیرون از خانه و در فضای باز به پیاده روی بروید و بازی هایی با نور (چراغ قوه) انجام دهید. کودک خود را با دنیای جدیدی از بازی ها و سرگرمی های شبانه، هنگامی که نور نیست آشنا کنید. بچه ها عاشق این گونه بازی ها خواهند شد.

4- بازی با حباب راه بیندازید

روزی را برای بازی مشخص کنید و از چندتا از دوست ها را  دعوت کنید تا با هم یک جشن حباب برپا کنید. از یک وسیله حباب ساز استفاده کنید و در حیاط یا در پارک با کودک خود سرگرم شوید و طولی نخواهد کشید که صدای بلند خنده او را خواهید شنید.

5-  باغچه خود را پرورش دهید

مهم نیست که کودک شما چند سال دارد، انجام کارهای باغبانی ، فعالیت های بیرونی هستند که آنها را برای فعالیت هایی از قبیل کندو کاو در خاک و ارتباط برقرار کردن با طبیعت هیجان زده و مشتاق می‌کند. باغچه ای را با کاشتن گیاهانی که محبوب کودکان است درست کنید و همراه با کودک خود آن را پرورش داده و از آن مراقبت کنید. علاوه بر اینکه فرزند شما از کاشت یک گیاه و پرورش آن احساس لذت می‌کند، این کار برای کودک بزرگتر شما می‌تواند به یک فعالیت آموزنده تبدیل شود که کارت های شناسایی را برای هر گیاه درست می‌کند و می توانند روند رشد هر گیاه را پیگیری کند. اگر شما فضای کمی برای باغبانی دارید، یا حتی فضایی ندارید، هیچ مشکلی نیست، کودکان می‌توانند باغچه متحرکی را در سطل بسازند.

6-  دکه لیموناد فروشی باز کنید

روحیه کارآفرینی را در کودک خود بیدار کنید و به او در باز کردن یک دکه لیموناد فروشی کمک کنید. این کار فراتر از قرار دادن چند لیوان بر روی میز و پر کردن آنها با لیموناد می‌باشد. کودکان می‌توانند درباره شروع یک کسب وکار، مدیریت کردن پول و تصمیم گیری های مهم درباره فروش لیموناد ها، برای مثال تبلیغات و همچنین انتخاب بهترین روش درست کردن لیموناد، یاد بگیرند.

7- صداهای بیرونی را کشف کنید

صداهایی که ما از کودکانمان می‌شنویم اغلب هنگامی است که در حال بازی و فعالیت در فضاهای باز است. اما این فعالیت ها به آنها کمک می‌کند بیشتر به صداهای اطراف خود توجه کنند. با استفاده از یک دستگاه ضبط صدا، صداهای بیرونی را کشف کنید. بچه ها می‌توانند صداهای مختلفی مانند صدای ترافیک، یا صدای قورباغه ای که از دور شنیده می‌شود را ضبط کنند. زمانی که به خانه رسیدید، با پخش کردن صداهای ضبط شده، با یک بازی، کودک خود را به چالش بکشید و از او بخواهید که به یاد بیاورد هنگام پخش صدا در حال انجام چه کاری بوده است یا از او بپرسید که منبع صدا چیست و آن را تشخیص دهد.

8- از بازی در فضای باز لذت ببرید

تعدادی اسباب بازی را در حیاط قرار دهید تا کودکان بیشتر رغبت کنند با آنها باز کنند. بازی های در فضای باز باعث سرگرمی و لذت هرچه بیشتر کودک شما خواهد شد. می‌توانید بازی های معمولی بیرون از خانه مثل قایم باشک را بازی کنید. می توانید برای بچه های دیگر را نبز برای بازی به حیاط خود دعوت کنید . میتوانید برای آنها آبنات یا پشمک درست کنید.

9-  در باران بازی کنید

ابرها در حال حرکتند و آسمان خاکستری است و کم کم قطره های باران نمایان می‌شوند. به نظر می‌رسد که امروز باید در خانه بمانید و فعالیت های بیرون از خانه امروز باید در خانه انجام شوند. اما بدانید که شما نباید اینطور فکر کنید، تا زمانی که رعد و برقی در آسمان نیست، می توانید به بیرون از منزل رفته و بازی کنید. همه ما می دانیم که بچه ها چلپ چلپ کردن در آب باران، در دست گرفتن چتر و ریختن قطره های باران روی شانه هایشان را دوست دارند. اگر میخواهید روز بارانی خود را به روزی سرگرم کننده تبدیل کنید، با کودک خود به بازی و فعالیت در فضای باز بپردازید.

10- با کودک خود به پیکنیک بروید

وقت نهار است و بعد از فعالیت های زیادی که در فضای باز و بیرون از خانه داشته اید، باید برای صرف نهار به خانه بروید، اما می توانید به جای این کار در بیرون از خانه بمانید و پیکنیک داشته باشید. ساندویچ هایی را درست کنید، مکان آن مهم نیست، فقط سعی کنید لذت ببرید و برای دور بعدی بازی ها خود را آماده کنید.